Τα πρόσφατα γεγονότα στο English School μας παρέχουν μια ακόμη ευκαιρία να εξετάσουμε τον κοινωνικό και πολιτικό ιστό της Κύπρου.
Ειδικότερα, αναδεικνύουν τη διάχυτη αίσθηση αδικίας και αναξιοκρατίας, που χαρακτηρίζει διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής.
Οι πολίτες μοιάζουν να ζουν κάτω από το βάρος μιας παροιμίας που λέει «αν έχεις μέσον, διάβαινε». Αυτή η φράση, καθώς και η κακή φήμη που τη συνοδεύει, αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που αγγίζει καθημερινά τους πολίτες.
Η αίσθηση ότι η εξουσία συχνά καταχράται για προσωπικά συμφέροντα είναι διάχυτη. Αυτό που καθιστά την κατάσταση αυτή πιο ανησυχητική είναι η δυσκολία στην απόδοση ευθυνών.
Οι υπεύθυνοι για αδικίες συχνά παραμένουν ατιμώρητοι, γεγονός που διαβρώνει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο θεσμικό πλαίσιο. Οι παλαιότερες κρίσεις και σκανδαλιστικές υποθέσεις το επιβεβαιώνουν, υποδεικνύοντας μια τάση όπου η δικαιοσύνη εφαρμόζεται διαφορετικά, ανάλογα με το ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές.
Αυτή η κατάσταση όχι μόνο παροξύνεται από την ατιμωρησία αλλά και από την προχειρότητα που επιδεικνύεται από το σύστημα, το οποίο μοιάζει διστακτικό στην απόδοση ευθυνών.
Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι ακόμα και οι πιο προφανείς ενέργειες που απαιτούν αμεσότητα και διαφάνεια καθυστερούν, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση ενός αδιέξοδου.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σημασία του δημόσιου διαλόγου και της κοινωνικής εγρήγορσης. Η νεολαία, και ιδιαίτερα οι μαθητές του English School, που εξέφρασαν τις ανησυχίες τους, στέλνουν ένα επιτακτικό μήνυμα. Όλοι μας οφείλουμε να επιδιώξουμε ένα πιο διαφανές και δίκαιο σύστημα, όπου η εξουσία θα ενεργεί προς όφελος της κοινωνίας και όχι προς ίδιον όφελος.
Στην Κύπρο, η αλλαγή δεν μπορεί να προέλθει από μια μερίδα. Χρειάζεται συλλογικότητα, επιμονή και σταθερή πίστη στην αξία της δικαιοσύνης. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο και να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όπου οι αξίες της διαφάνειας και της αξιοκρατίας θα είναι αυτονόητες.
About The Author
