Μια πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κύπρου έθεσε στο επίκεντρο τη λεπτή ισορροπία μεταξύ του δικαιώματος ασύλου και της διασφάλισης της εθνικής ασφάλειας, διαμορφώνοντας ένα σημαντικό νομικό προηγούμενο. Η υπόθεση αφορούσε έναν αιτητή διεθνούς προστασίας ο οποίος, όπως ο ίδιος ομολόγησε σε αστυνομικό της Υπηρεσίας Ασύλου και Μετανάστευσης, είχε διαπράξει σοβαρά εγκλήματα στη χώρα καταγωγής του, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας γυναικών και της συμμετοχής σε μυστική εγκληματική οργάνωση.
Ο αιτητής, αφού εισήλθε παράνομα στις ελεγχόμενες από την Κυβέρνηση περιοχές μέσω των κατεχομένων, κατέθεσε αίτηση για έκδοση προνομιακού εντάλματος Habeas Corpus ad Subjiciendum, αμφισβητώντας τη νομιμότητα της κράτησής του, την οποία χαρακτήρισε ως «αδικαιολόγητα μακρά». Η κράτησή του, ωστόσο, βασιζόταν σε διάταγμα που εκδόθηκε από τη Διοίκηση, θεωρώντας τον άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια της Δημοκρατίας, λόγω της σοβαρότητας των εγκλημάτων που ομολόγησε.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση του αιτητή, επικαλούμενο τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία επιτρέπει την κράτηση αιτητή ασύλου ή αιτητή καθεστώτος διεθνούς προστασίας μόνον εάν αυτό απαιτείται για την προστασία της εθνικής ασφάλειας ή των δικαιωμάτων και ελευθεριών τρίτων, καθώς και της δημόσιας τάξης. Το Δικαστήριο τόνισε ότι το δικαίωμα του αιτητή σε αποτελεσματική δικαστική προστασία πρέπει να εξετάζεται σε συνάρτηση με την ανάγκη προστασίας της εθνικής ασφάλειας, χαρακτηρίζοντας την κράτηση ως μέτρο πρόσφορο για την προστασία του κοινού από ενδεχόμενο κίνδυνο.
Στην απόφασή του, το Ανώτατο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι αρμόδιες Αρχές της Δημοκρατίας δεν ενεργούν κακόπιστα και δεν έχουν εγκαταλείψει τον σκοπό της κράτησης, ο οποίος είναι η προστασία της δημόσιας τάξης. Ως εκ τούτου, ο αιτητής δεν κατάφερε να αποδείξει ότι η διάρκεια της κράτησής του είναι παράλογη ή ότι αυτή κατέστη παράνομη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Υπηρεσία Ασύλου έχει αποκλείσει τον αιτητή από το καθεστώς της συμπληρωματικής προστασίας, θεωρώντας ότι έχει διαπράξει σοβαρά εγκλήματα, όπως συνωμοσία για φόνο, φόνο εκ προμελέτης και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Ο αιτητής έχει προσφύγει στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας κατά της απόφασης αυτής. Εν τω μεταξύ, η Διοίκηση επανεξετάζει ανά τακτά διαστήματα την κράτησή του και διερευνά τις δυνατότητες απέλασής του, μετά την τελεσιδικία της υπόθεσης.
Η υπόθεση αυτή αναδεικνύει τη σοβαρότητα με την οποία οι κυπριακές αρχές αντιμετωπίζουν ζητήματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια, ακόμη και όταν αυτά εμπλέκουν αιτητές ασύλου. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου αποτελεί ένα σαφές μήνυμα ότι η προστασία της δημόσιας τάξης και της εθνικής ασφάλειας υπερτερεί του δικαιώματος ασύλου σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν βάσιμες ανησυχίες για τη δημόσια ασφάλεια.
About The Author
